Aslında ben bu yazıyı 1 Mayısta yazmıştım. Sansüre mi takıldı yoksa bir Mayıs heyecanıyla unutuldu da yayınlanmadı bilemiyorum.
Bir Mayıs emeğin ve emekçinin bayramı 1880 yıllardan başlayan mücadele ve hak arayışı günümüze kadar devam etmekte ve devam edecekte görünüyor.
Tarihte zaman zaman işçi eylemleri işçilerin haklı hak arayışları kanlı bastırılmış olsa da mücadele ateşini hiç söndürmedi, aksine körükledi.
İşçiler üretimden gelen güçlerini kullanarak zaman grevlere gitti tarihte idam cezalarına varacak cezalar verilmesine rağmen işçiler idam sehpalarında bile suçsuzlukluklarını haykırdılar. İdam mahkumu işçilerden Albert Persons isimli bir işçi mahkeme tarafından özür dileme şartıyla atfedileceğinin söylenmesi üzerine mahkeme karşısında tarihe geçecek şu sözleri söyledi.
“Bütün dünya biliyor suçsuz olduğumu. Eğer asılırsam cani olduğumdan değil, emekçi olduğumdan asılacağım”
Bu haklı mücadele bütün dünyada yayıldı ve 1989 da işçi örgütlerinin harekete geçmesiyle 1 Mayıs işçilerin “Uluslararası Birlik Mücadele ve Dayanışma Günü” olarak kabul edildi.
İşçi mücadelesi ülkemizde 1935 yılında yapılan yasal düzenlemeyle “Bahar ve Çiçek Bayramı “ olarak genel tatil günlerine dahil edildi. Sonraki yıllarda mevcut iktidarlar ve darbeciler tarafından yasaklanmaya hatta 24 Temmuzun 1 Mayıs yerine işçi bayramı olarak kutlanması dayatıldı. Ancak işçi örgütlerinin mücadelesiyle başarılı olamadılar.
1977 yılı 1 Mayıs ın görkemli kutlanmasından rahatsız olan kesimler işçi bayramını kana buladı. Bu eğlemler işçileri yıldırmadı ve hak arayışı günümüzdede devam etmektedir.
İşveren ve işçi düşmanmı?
Temelde baktığımızda işçi ve işveren aynı amaç için çalışmaktadır. Ülkemizde kurulan her işyerinin milli sanayimizin kalkınmasında ve ülkemizin kalkınmasına katkısı olacağından şüphe edilemez. Böyle bir şeye sermayesini yatıran işveren takdire şayandır. İşyerlerinin milli ekonomideki rolü dışında hem işverenin hemde işçinin beklentileri mevcuttur. İşveren kar vesilesiyle işyerini tesis etmekte işçide bedenen ve fikren çalışmak suretiyle geçimlerini sağlamaya gayret etmektedirler.
Normalde baktığımız zaman işveren işçi ilişkisi karşılıklı menfaatler üzerine kurulmuş bir ilişki olarak izah edilebilir. Aslında bundan çıkması gereken sonuç işveren ve işçi müttefik olmalı, müttefik olmalki her iki taraf mutlu olsun.
İşveren ve işçi yasal yükümlülüklerini yerine getirdiği takdirde bu sorun tamamen ortadan kalkmaktadır.
Son yıllarda asgari ücrete enflasyon üzerinde zamlarla maaş artışları oldu peki bu zamlar asgari ücretle çalışan kesimlerin yaşamında bir konfora yol çatımı?
Bana soracak olursanız hayır. Neden hayır? Bence temel sorun maaş değil işveren ve çalışan üzerindeki vergi yükü. Her maaş artışında üçretli çalışanlar bunun konforunu ançak bir ay yaşamaktalar çünkü 2. ayda yedikleri domates iki katına çıkmakta yaşama dair bütün giderleri zamlanmakta gene bu üçret insani yaşam koşullarını sağlayamamaktadır. İşverende maliyet hesabı yapmamakta sürekli değişken hammadde fiyatlarıyla kendini diken üzerinde hissetmektedir.
Peki bu kutsal ilişkide işçi işveren ilişkisinde suçlu kim ?
Bence suçlu olan sistemsizlik?
Çoğu sektörde standardizasyonun olmayışı yetersiz denetim ve haksız rekabete ortam hazırlanması
Yetersiz planlama 100 metre mesafede 10 petrol istasyonu
İşci üzerindeki vergi yükü (dünyada 1. Sırdayız)
sigortasız işçi çalıştıran işverenler ile yükümlülüklerini yerine getiren işverenler arasında haksız rekabete zemin sağlanması
Bunlar çeşitlendirilebilir. Daha refah ve daha müreffeh bir gelecek diliyorum bütün işçi kardeşlerime …
